Leven na… een fietsongeluk. Ans Post: “Psychische schade voorkomen”

Aan het onbezorgde leven van Ans Post kwam abrupt een einde nadat ze in 2009 tijdens een ritje op de racefiets samen met haar partner onderuitging en in coma raakte.

Ik woonde met mijn partner en zoon in een Nederlandse stad. We hadden het prima voor elkaar: een fijn huis in een mooie buurt, allebei een goede baan. We fietsten veel en ondernamen fietsvakanties. Tot die ene dag in september 2009.

Vijf weken in coma

Door het fietsongeluk heb ik vijf weken in coma gelegen, een spannende tijd voor familie, vrienden en voor ons gezin. Begin december 2009 werd ik overgeplaatst van het ziekenhuis en begon ik met de revalidatie.  

Ik heb uiteraard wel gevolgen van mijn NAH. Ik heb anti-epileptica nodig. Ik ben op cognitief vlak minder snel dan voorheen. Door een probleem in de aansturing van mijn knie heb ik problemen met mijn evenwicht.

Verder heb ik geen noemenswaardige gevolgen. Ik kan hele dagen werken. Ik kan weer rondjes fietsen op mijn racefiets. Ik vind het altijd wel een beetje spannend, maar ik ben blij dat ik het nog kan. 

In 2020 is dit verhaal op de website van tijdschrift Fiets geplaatst. 

Psychische schade door moeizame re-integratie

In oktober 2010 begon het re-integratietraject bij mijn werkgever. Dit alles is niet fijn verlopen. Vanaf het begin durfden mijn collega’s me geen rechtstreekse feedback te geven en gingen achter mijn rug over me praten in plaats van met me te praten. Verder werd ik niet serieus genomen als ik dit soort zaken meldde bij het management.

De werksfeer was vijandig en ik werd gepest. Ik was kwetsbaar en kwam in een machteloze positie waarin ik me niet kon verdedigen. Heb ik wel een eerlijke kans gekregen? Ik heb het gevoel dat ik als zondebok gebruikt werd, als een gemakkelijk slachtoffer om veel van wat er mis ging in het bedrijf op af te schuiven.

Het gevolg van deze gebeurtenissen is dat ik beschadigd ben. Dit raak ik niet zomaar kwijt, ook al ligt het achter me. Ik heb nog steeds zo af en toe last van hoe ik behandeld ben. Gelukkig heb ik daarna wel een baan gevonden bij een leuk bedrijf. Zo heb ik mijn werkzame leven tot mijn pensioen (juli 2022) kunnen afsluiten met een goede baan.

Vraag wat er aan de hand is

Tegenwoordig is het zo dat wanneer er in het nieuws of op sociale media een bericht over mensen met hersenletsel verschijnt, er vaak naar voren komt dat het nodig is om begrip te hebben voor deze mensen. Wat betekent het om begrip te hebben voor iemand met NAH?

Mijn stelling is dat begrip hebben voor iemand met NAH betekent dat je beseft dat je deze persoon niet altijd begrijpt, maar wel haar of hem altijd met respect blijft behandelen. Mijn pleidooi is daarom: als je het gedrag van iemand met NAH niet begrijpt, vraag dan wat er aan de hand is en blijf in gesprek. Geef iemand die re-integreert een eerlijke kans en behandel iemand niet op basis van vooroordelen. Communiceer open en eerlijk, geef constructieve feedback, en luister, zowel naar de re-integrerende medewerker zelf, als naar alle collega’s in diens omgeving. Luister, heb begrip, respect en geduld, en neem iemand vooral serieus.

Mijn slogan is: Je hebt geen idee dus oordeel niet, maar vraag me wat er aan de hand is!